Rezydencja położona jest na wzniesieniu przy drodze z Nowego Sącza do Krynicy, składa się z dwóch skrzydeł połączonych w 1838 r. przez Edwarda Stadnickiego wieżą i salą jadalną. Starszą, dwupiętrową część zbudował Piotr Nawojowski prawdopodobnie około 1560 r. Zachowały się tylko piwnice z tego okresu. Nowsze jednopiętrowe skrzydło, które pierwotnie było oficyną gospodarczą, po remoncie około 1840 r. stało się częścią pałacu. W 1881 r. dobudowano do jego południowej części dwa pokoje na parterze i na piętrze oraz wieżyczkę według projektu architekta Kuhna. W drugie połowie XIX w. na pierwszym piętrze tego skrzydła urządzone było mieszkanie Ludgardy i Edwarda Stadnickich, a na parterze pokoje dla służby i gościnne oraz kuchnia. W latach 1911/1912, 1920/1921 i w 1928 r. Adam Stadnicki dokonał gruntownego remontu i modernizacji pałacu. Podwyższono pokoje, położono parkiety, wprawiono nowe okna. Przy wieżyczce i pokojach z 1881 r. dobudowano dwa sklepione pomieszczenia na parterze, a na piętrze duży pokój. Wykonano kamienne schody z parteru na strych. Założono centralne ogrzewanie wodne z piecem opalanym drewnem bukowym, przeprowadzono kanalizację, wodociąg oraz zainstalowano oświetlenie elektryczne. Prądu do oświetlenia pałacu, folwarku i mieszkań fornali dostarczał tartak parowy, gdzie działały specjalne akumulatory. Centralne ogrzewanie wykonała lwowska firma Chylewski i Wójcicki, wodociąg firma Nitsch z Krakowa. Stolarka w hollu i klatce schodowej była dziełem wiedeńskiego zakładu według projektu inżyniera Odrzywolskiego z Krakowa. Natomiast drzwi wejściowe do hollu i na taras wykonano w tarnowskiej stolarni Sanguszków. Po śmierci Edwarda i Ludgardy Stadnickich na pierwszym piętrze nowego skrzydła pałacu usytuowane było siedmiopokojowe mieszkanie Adama i Stefanii Stadnickich, salony, gabinet Adama Stadnickiego i sala jadalna. W wieży była domowa kaplica, w której odmawiano wspólnie wieczorną modlitwę, a czasem odprawiano msze. W 1928 r. na parterze dobudowano duży pokój na kancelarię Adama Stadnickiego, pod nim piwnicę z przeznaczeniem na archiwum, a nad nim tzw. ogród zimowy ze szklanym dachem oraz zewnętrzny ganek łączący ogród zimowy ze szklanym dachem oraz zewnętrzny ganek łączący ogród zimowy z wieżą. Po remoncie na parterze znajdował się dodatkowo jeden apartament z łazienką i jadalnia służbowa. W starszej części pałacu w latach międzywojennych w pokojach przyziemia znajdowała się kuchnia, kredens (pomieszczenie służące do przechowywania zastawy stołowej oraz dla służby podającej do stołu) i spiżarnia. Niżej w suchych piwnicach przechowywano krasiczyńskie miody (wiano Heleny Stadnickiej), owoce i kilkaset butelek węgierskiego i francuskiego wina (przed II wojną najstarsze było z 1730 r.). Na pierwszym piętrze mieściła się biblioteka, salon, pokoje Heleny Stadnickiej. Na drugim piętrze były sale lekcyjne dla dzieci Adama Stadnickiego, który w okresie młodości mieszkał tu z rodzicami, Heleną i Edwardem. W pokojach tych, w czasie okupacji, stacjonowało wojsko niemieckie, a potem radzieckie. Przed pałacem, od strony południowej, między starym a nowym skrzydłem, znajdował się istniejący do dzisiaj podjazd. W czasach Stadnickich ozdabiały go kwietniki, gazony i fontanna. Obok rosły olbrzymie dęby, jesiony i lipy. W pobliżu południowej części pałacu, ok. 1840 r., Edward Stadnicki ze szwagrem Kazimierzem Krasickim założyli zachowany do naszych czasów park. Ma on prawie jedenaście hektarów powierzchni. Składa się z części parkowej i leśnej. Drzewostan mieszany tworzy wiele różnych gatunków drzew iglastych i liściastych. Wśród nich są odmiany obcego pochodzenia, tzw. "egzoty", sprowadzane głównie przez Adama Stadnickiego, wnuka Edwarda. Najstarsze: platan, tulipanowiec, dęby czerwone, pochodzą z lat czterdziestych XIX w. Młodsze, np. tuja, cypryśniki, choiny, jedlice, grujeczniki japońskie, sadzone były miedzy 1900 a 1905r. Drzewa krajowe, jak lipy, wiązy, są dużo starsze. Pierwsze przekazy ikonograficzne pałacu w Nawojowej pochodzą z połowy XIX w. Najstarszy obraz przedstawiający południową elewację pałacu jest dziełem Felicji Lubomirskiej, siostry Ludgardy z Mniszków Stadnickiej. W 1846 r. Maciej Bogusz Stęczyński wykonał litografię według tego rysunku i opublikowała ja w dziele pt. "Okolice Galicyi". Z nieco późniejszego czasu, z około 1860 r. znane są dwie akwarele Adama Slowikowskiego z widokami pałacu. Jedna ukazuje go na pierwszym planie od północy, druga przedstawia go z oddali na tle sielskiego górskiego pejzażu. Rysunek wykonany około 1878 - 1880 roku przez Napoleona Ordę ołówkiem i pomalowany akwarela oddaje wygląd pałacu od strony dróg dojazdowych do Nawojowej z Nowego Sącza. Po drugiej wojnie światowej nowe władze Polski i Czechosłowacji odebrały Stadnickim i upaństwowiły bez odszkodowania cała ich fortunę. Stadniccy musieli opuścić między innymi rodowa siedzibę – pałac w Nawojowej.